Evimizin Duvarlarının Dışına Çıktık, Peki Ya Beynimizin Duvarları?
Bugün o gün olsa! Mayıs bir başlangıç olsa! Beynimize kalıplarla ördüğümüz duvarları da zorlasak. Herkesin birbirinin yaptığına burun kıvırdığı, özgün olmaktan çok uzak, kopya hayatlar sürüyoruz ne yazık ki (özellikle büyük kentlerde). Üstelik, işin gerçek ve trajik yanı bu olmasına rağmen “bizim yaptığımız en önemli olanı” diye kendimizi ve yakın çevremizi kandırıyoruz. Oysa, “sevmek” kavramının içini bu kadar boşaltmasak, “saygıyı” hep başkalarından bekleyen, “önemli” insanlar olarak hayatlarımızı sürerken, kendi kabalık ve duyarsızlıklarımızla biraz yüzleşsek her şey çok daha farklı olur muydu? Ne dersiniz? Keşke başkalarının inandıklarına ya da sahip çıktıklarına saldırmak yerine kendi inandığımız, doğru bildiğimiz konuda emek versek. Üretsek bol bol! Daha da önemlisi bir şeyler üretmeye çalışanlara destek olsak. Öyle parmağımızın ucuyla değil ama, sıkı sıkı tutarak ellerini!
Kısacası yanyana durabilsek gerçek anlamda; “vaktim yok“ demeden, “param yok” diye üzülmeden, “kim ki o ben ona cevap vereceğim bunca işimin arasında” diye kabalaşmadan, “kimse kimsenin kapısının önünü süpürmeye mecbur mu” diye düşünmeden, “hasta olan iyi ki benim çocuğum değil” diye şükretmeden nasıl yaşanır biliyor muyuz?, Ya da şöyle sorayım; “ben bu tabloyu alırsam galeri sahibi ne kar eder” diye hesap yapmadan, mahalledeki kedi seven yaşlı teyzeyi görünce yolu değiştirmeden ve statümüze de bu yaraşır diye, evleri, içinde yaşanılan mağaza vitrinlerine dönüştürmeden de yaşamak mümkün mü? Neden olmasın?
Biz slogan atalım ülkeyi başkası kurtarsın; biz çok sevelim herkesi ama yakın çevremize bile faydamız olmasın; saygıyı, hoşgörüyü maddi manevi tüm güzellikleri biz hak edelim aman sakın ha paylaşmayalım. Böylesi daha mı kolay?
Bilemedim, siz karar verin en iyisi duvarlarınızın ne kadar sağlam olduğuna. Ben o duvarlara çarpa çarpa yoruldum evet, ama duruldum da sanmayın. Birlikte kucaklanacak güzel günlere olan inancımı ve ısrarımı hala koruyorum.
SEVGİLERİMLE